Iets meer dan een maand geleden schreef ik deze blog. Ik had heel abrupt besloten te stoppen met klassiek ballet. Het was allemaal zo veel geworden dat ik wel iets moest laten. En in ballet kon ik de laatste tijd geen plezier meer vinden, het kostte te veel moeite, dus besloot ik naar een paar keer niet geweest te zijn, te stoppen. Per direct ook. Het liefst had ik het seizoen nog afgemaakt tot aan de voorstelling, maar die waren het weekend voor mijn laatste tentamens. Dat werd hem niet, dus dan had het ook geen zin om mezelf naar de trainingen te slepen tot het einde van het seizoen.
Jammer, maar het gaf meteen een hoop rust! De rust waar ik op hoopte, maar wel met een dubbel gevoel want ik wist dat ik er spijt van zou krijgen. Dat leek me tenminste logisch..
En tot nu toe is me dat zoveel meegevallen! Ik heb niet een keer op woensdagavond gedacht ‘had ik nu maar daar gestaan’. Wanneer ik daar werkelijk had gestaan had ik het dan wel weer leuk gevonden.. Maar ik mis het niet. Verbazingwekkend. Of eigenlijk choquerend, want ik heb mezelf toch wel heel erg gepushed de afgelopen maanden. Dat voelde op dat moment helemaal niet zo, maar dat merk ik nu pas.
Het is heerlijk om nu af en toe een keer iets extra’s te kunnen doen, in plaats van bijna altijd net teveel.
Moraal van het verhaal; je kan zoveel meer van dingen genieten wanneer je het op een rustig tempo kan doen. Je moet er geen verplichting van maken maar het leuk houden!
