Gisteren had ik mijn praktijktoets. Hetgeen waar ik het meest voor vrees bij de opleiding fysiotherapie. Geef mij een kennistoets en ik heb 0 zenuwen, maar moet ik die kennis in de praktijk laten zien dan klap ik dicht. Zo ook toen ik de vorige keer de praktijktoets moest herkansen. De angst zat er voor deze toets dus goed in.

Ik had me niet beter voor kunnen bereiden (is natuurlijk al het halve werk) en heb tegen zowat iedereen in mijn omgeving verteld ‘dat het wel goed ging komen’. Stiekem was ik gewoon mezelf moed in aan het praten. Net als de vorige keer had ik er ook echt wel vertrouwen in, ik moest alleen zorgen dat ik die niet weer ging verliezen wanneer ik het lokaal binnen zou stappen.

De vorige keer ging het namelijk ook prima, tot dat moment. Ik weet dus precies waar het toen mis ging. En de druk lag ook iets hoger omdat het een herkansing was die ik móest halen maargoed. Alles wat ik gisteren moest doen is zorgen dat ik vertrouwen bleef houden. Ik wist dat ik het kon, ik moest alleen daarin blijven geloven.

Eigenlijk is het dus gewoon bluffen.. doen alsof je hartstikke veel zelfvertrouwen hebt en het allemaal wel weet. Want wanneer je al niet in jezelf gelooft gaat het ook heel erg moeilijk worden om de leraar daar wel van te overtuigen! En dus snapte ik het lokaal in met het idee van ‘kom maar op!’. Ik kan dit.

Guess what? Het hielp! De 25 minuten behandeling vlogen voorbij en het was gewoon een relaxed toetsmoment. Ik heb gewoon het vertrouwen dat ik het kon vast kunnen houden. EN HET VOELT ZO GOED!

Twijfel alsjeblieft nooit aan jezelf. Heb vertrouwen en je bent al halverwege.

TWITTER INSTAGRAM BLOGLOVIN

Link afbeelding