In september ben ik begonnen aan HBO fysiotherapie. Voltijd. Na lang dubben heb ik die gok gewaagd en ik heb er geen moment spijt van gehad! Door mijn fibromyalgie heb ik op de HAVO altijd een aangepast schoolrooster gehad (halve lesdagen) én er een jaartje langer over gedaan. Maar in mijn tussenjaar merkte ik dat ik toch wel al wat meer aan kon en dat ik zeker weten de gezondheidszorg in wou. Tijdens mijn vrijwilligerswerk in Uganda werd dat nog even bevestigd en de thuisstudie Voedingsadviseur die ik daarna deed beviel me goed, maar liet me ook inzien dat ik toch voor fysio wou gaan en niet voor Voeding en Diëtetiek waar ik nog een beetje nieuwsgierig naar was geworden het laatste jaar.

Toen kwam het proces van de decentrale selectie, het zoeken van een kamer, boeken kopen etc. Ik besloot er helemaal voor te gaan! Ik ging 10 minuten fietsen van school vandaan wonen en stopte met werken om me voor de volle 100% te kunnen focussen. Best een grote gok, maar ik had er wel vertrouwen in. Ik ben ook van mening dat wanneer ik op ‘safe’ had gespeeld (met thuis blijven wonen en blijven werken, om schulden te besparen) het me sowieso niet was gelukt. In de eerste paar weken heb ik wat zware momenten gehad, maar het waren verder vooral positieve gevoelens die overheersten. Het bleek zo leuk te zijn dat ik echt niets anders zou willen studeren. En het ging me ook goed af, dus het was niet erg er zoveel voor op te geven!

Maar net voor de voorjaarsvakantie had ik een belangrijke toets die niet zo goed ging, daar luchtte ik mijn hart eerder al over. Ik ben na die herkansing ook even flink down geweest. Mijn verwachting was om wel een 9 te kunnen halen dus dat viel al vies tegen, maar dat ik te horen kreeg dat ze denken dat ik de volgende periode niet ga halen, dát deed pas pijn.

Nu, een paar weken later, zie ik dat niet meer als een hatelijke opmerking maar als extra motivatie om nóg harder mijn best te doen. Dat ze me expres een beetje hebben laten schrikken. Want natuurlijk gaan ze me niet nog een keer matsen. Maar goed, volgende periode heb ik weer nieuwe leraren, andere vakken en ga ik weer helemaal fris beginnen.

Ondanks dat het de laatste twee maanden wat minder met me ging, en ik dus ook minder naar school kon, heb ik toch alle tentamens gehaald van deze periode. En uiteindelijk die van vorige periode ook! Op de HAVO was het ook altijd vechten tijdens zulke periodes, dus ik heb hier al behoorlijk wat ervaring mee opgebouwd en dat blijkt toch in mijn voordeel te werken! En dus heb ik er wel vertrouwen in dat ik het zou moeten kunnen halen. Goh, dit voelt zo eng om te zeggen. Want het zal echt niet makkelijk worden. Het lijkt me ook niet dat ik in dit halve schooljaar de grootste hobbels al heb gehad. Laat staan die van de laatste twee jaren (met voltijd stages).. Toch heb ik ervoor gekozen om het te gaan proberen en het blijkt redelijk goed te lukken. Als ik het nou nét niet zou halen zou dat nog wel 10 keer zo zuur zijn dan wanneer het in de eerste periode simpelweg te zwaar bleek te zijn. Maar om dat te voorkomen wil ik ook nog wel net wat extra’s geven. Een goede voorbereiding is het halve werk! En door je met volle overgave in te zetten kan je toch veel meer dan je denkt. Dat is voor mij wel al bewezen dit half jaar..

Ik heb al plannen gemaakt voor een stage in de zomervakantie (terug naar Uganda, yeah!) om zo aan de verplichte stage uren voor het tweede jaar te komen. Ik ben al voorbereid op het feit dat ik waarschijnlijk studievertraging op zal lopen (en dus extra collegegeld moet betalen) Ik weet dat ik mijn stages in het derde en vierde jaar met dit energieniveau niet vol zou houden, waardoor ze ik in het buitenland wil doen (ergens waar het warm is… Barcelona, Zuid-Afrika? Hmmm)

 

Dus: wil je het echt heel graag? Bereid je dan heel goed voor, kijk hoe je er alles voor kunt geven en zorg dat je er vertrouwen in hebt. Vergeet niet dat de wereld niet vergaat als het niet lukt, maar de kans dat het wel gaat lukken is ook zeker aanwezig!

Voor iedereen, en iedere beperking, is dit natuurlijk weer helemaal anders. Ik wil met mijn verhaal alleen duidelijk maken dat er toch nog heel veel mogelijk is. En je mag dus best groot dromen en een diepe sprong wagen! Als ik ook maar één iemand weet je inspireren dan is mijn missie al geslaagd. Ik hoop hier echt mensen mee te kunnen helpen. Zelf had ik dat tijdens de HAVO namelijk ook best gewild.. een beetje vertrouwen in mijn toekomst had ik toen wel kunnen gebruiken. Nu ik dat zelf weer terug heb gekregen zie ik het als soort van plicht (leuke plicht!) om anderen in een soortgelijke situatie hierbij te helpen..

 

TWITTER INSTAGRAM BLOGLOVIN